بسم رب الشهدا والصدیقین

آنگاه که روح مشتاق آماده عروج الهى خود میشود وبناى پیاده شدن از مرکب جسم خاکى را دارد، چشمان حقیقت بین او باز میشود وحقایق ناپیدا به چشم سر را مشاهده میکند، در این حال که زمان تنگ میشود وحرکت شدت میابد شهید قلم بر میدارد تا چند خطى را بعنوان نشانه راهى که آغاز کرده براى آنان که بدنبال مى آیند بنویسد،نوشته ماندگار، همان نشانه است تا ما راه را بشناسیم ودر آن قدم گذارده و ادامه دهیم. کلام ماندگار یا همان وصیت نامه، در حقیقت عصاره همه آنچیزهایى است که در نگاه شهید حقیقتند واهمیت دارند، واعلام آن است که او براى رسیدن به چه حقیقتى قدم در این راه نهاده ، پس کلام ماندگار راه وشمه ایى از بسیار است که مهم تر از آن درنگاه شهید یافت نمى شود.

ابتدای این مسیر جانسوز فراق را وداعی می بایست.
وداعی می بایست که بغضهای در گلو مانده را به گریه بنشاند و اشک اشتیاق یکی را به اشک حسرت دیگری درآمیزد.
اینجا قلم را از شرم پنهان باید کرد و در اقیانوس بی انتهای معنویت گم باید شد.
سنگینی هر کوله باری – حتی قلم- را بر زمین باید گذاشت تا پرواز در آبی آسمان عشق میسر گردد.
اینجا فقط گریه می تواند راه دل بگشاید.

ملائکه آنگاه که به پیشواز این شهیدان می آیند بی شک پرو بالشان از اشکهای این وداع تر خواهد بود، اگر که آتش این عشق به پرو بالشان نگرفته باشد.

خداوند میفرماید:

إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الَّذِینَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِهِ صَفّاً کَأَنَّهُم بُنیَانٌ مَّرْصُوصٌ آیه 4 سوره صف

اللهم العجل لولیک الفرج